آرسنیک در آب شرب :

ارتباط وجود آرسنیک در آب شرب با سرطان پوست در انسان از سال 1898شناخته شده است. مطالعاتی که در دهه 1960و 1970انجام شدند. وابستگی این اثر را به میزان حضور آرسنیک نشان دادند و حتی یکی از تحقیقاتی که  EPA آرسنیک را به عنوان یکی از عناصر غذایی ضروری پیشنهاد داده است.  اصلاحاتی که تا سال 1986 EPA را به سمت تعیین حداکثر آرسنیک در آب شرب ، رادون، سولفاتها و محصولات جانبی مواد ضدعفونیکننده در آب آشامیدنی رهنمون ساخت. اصلاحات انجام شده در سال شامل یک فرجه قانونی برای قوانین مربوط به آرسنیک بوده و بدین ترتیب سازمان حفاظت محیط زیست را موظف به بازبینی قوانین مربوط به آرسنیک و انتشار نسخه نهایی مینمود.

سازمان حفاطت محیط زیست ، استاندارد جدید 10میکروگرم بر لیتر یا ppb 10 را برایآرسنیک در آب شرب پذیرفته است. جایگزین استاندارد قبلی که ppb 50 نمود. سامانه های مربوط به آب آشامیدنی موظف شدند تا خود را با این قانون جدید وفق دهند. این قانون در مورد تمام سامانه های آب اجتماعی و سامانه های آب غیراجتماعی غیرگذرا لازم الاجراست.
در دستورالعمل آب آشامیدنی اتحادیه اروپا میزان مجاز غلظت آرسنیک زیر ppb 10 تعیین شده است. در بیشتر کشورهای دیگر دنیا مقدار مجاز ppb 10 که توسط سازمان بهداشت جهانی پیشنهاد شده است، به عنوان حد قانونی به رسمیت شناخته شده است. از جمله این کشورها میتوان به ژاپن، اردن، لائوس؛ مغولستان، نامیبیا و سوریه اشاره کرد. برخی کشورهای دیگر از جمله بحرین،بولیوی، چین، مصر، اندونزی، عمان، فیلیپین، عربستان سعودی، سریلانکا، ویتنام و زیمبابوه هنوز هم مقدار قدیمی ppb50را که توسط سازمان بهداشت جهانی اعلام شده بود، اجرا میکنند. سختگیرانه ترین استانداردی که در حال حاضر برای مقدار مجاز آرسنیک در آب آشامیدنی اجرا میشود، مربوط به استرالیا با استاندارد ملی ppb 7 است.

آب باید استانداردهای کیفی خاصی داشته باشد تا برای مصرف انسان بیخطر باشد. دولتهای مختلف استانداردهای مختلفی برای کیفیت آب تعیین کرده اند. این استانداردها در نقاط مختلف دنیا متفاوت بوده و در برخی مناطق ممکن است  اصلا رعایت نشوند. در فرایند خالصسازی آب ترکیبات شیمیایی و مواد نامطلوب و آلودگیهای زیستی از آب جدا میشوند. تصفیه آب میتواند غلظت مواد ذره ای همچون ذرات معلق، انگلها، باکتریها، خزه ها، ویروسها،قارچها و انواع مختلفی از مواد محلول و ذرهای را که ممکن است در اثر برخورد قطرات باران با سطوح مختلف وارد آب شده باشند، کاهش دهد. استانداردهای مربوط به کیفیت آب آشامیدنی به طور معمول توسط دولتها یا سازمانهای بین المللی تعیین میشوند. این استانداردها کمترین و بیشترین غلظت مجاز آلاینده ها را در آب مصرفی نهایی مشخص میکنند. منابع اصلی آب آشامیدنی آبهای زیرزمینی و آبهای سطحی انشقاق یافته از دریاچه ها، رودخانه ها یا مخازن آبی هستند.

همچنین به لطف وجود فرایندهای نمکزدایی مختلف، از آب دریا نیز در برخی موارد میتوان به عنوان منبع آب آشامیدنی بهره برد. در تصفیه آب آشامیدنی ابتدا آب اولیه توسط فیلترهای غربالی مورد پیشتصفیه قرار میگیرد تا مواد زائد بزرگ از آب جدا شوند. پس از آن ته نشینی مقدماتی صورت میگیرد تا کربنات کلسیم به صورت ماده جامد رسوب نماید. در برخی مراکز تصفیه آب پیشکلرزنی نیز صورت میگیرد تا رشد اُرگانیسمهای آلاینده به کمترین مقدار خود برسد. البته در بسیاری از مراکز دنیا به دلیل نگرانیهای مربوط به استفاده از کلر این فرایند دیگر صورت نمیپذیرد.

مرحله بعدی تصفیه آب، تنظیم pHو شفافسازی آب با بهره گیری از فرایند لخته سازی و استفاده از عوامل شیمیایی همچون هیدروکسید آهن، هیدروکسید آلومینیوم یا پلیمرهاست. ممکن است آبی که از فرایند لخته سازی خارج میشود، برای ایجاد شفافیت بیشتر به مخازن رسوبدهی فرستاده شود. پس از جدا شدن بیشتر لخته های تشکیل شده، آب در یک مرحله نهایی فیلتر میشود (به طور معمول با استفاده از فیلترهای ماسه ای) تا ذرات معلق باقیمانده جدا شوند. فیلتراسیون غشایی، ضدعفونی کردن با استفاده از تابشهای ماورای بنفش، استفاده از اُ ُزن یا مواد شیمیایی مبتنی بر کلر مراحل تصفیه ای دیگری هستند که به طور معمول مورد استفاده قرار میگیرند.