آزمایشگاه آب شرق تهران
آزمایشگاه آب شرق تهران
در آزمایشگاه آبرام – آزمایشگاه آب شرق تهران- کلیه نمونه های مربوط به آب، پساب و … آزمایش می شود. در این آزمایشگاه کلیه پارامترهای میکروبی، فیزیکی، شیمیایی و فلزات سنگین مربوط به آب و پساب قابل آنالیز است. این آزمایش ها برای نمونه های آب آشامیدنی، استخر، کشاورزی، صنعتی، چاه، بتن، خروجی تصفیه خانه و … قابل انجام است. روی هر کدام از نمونه های ذکر شده پارامترهای خاص مربوط به آن نمونه انجام می شود. مثلاً برای آب استخر یکسری پارامترهای فیزیکی، شیمیایی و میکروبی براساس استانداردهای سازمان ملی استاندارد آزمایش می شود. برای آزمایش آب آشامیدنی نیز پارامترها براساس نشریه 1053 سازمان ملی استاندارد انتخاب شده و آزمایش می شود. خلاصه انجام آنالیز در این آزمایشگاه بر طبق استانداردهای ایران و جهان انجام می شود.
خدمات مشاوره رایگان بعد از انجام آزمایش آب و پساب در آزمایشگاه شرق تهران شرکت آبرام نیر ارائه می شود. ارسال کارشناس نمونه بردار و انجام نمونه برداری برای قسمت های شرق تهران توسط این شرکت به صورت رایگان است. این آزمایشگاه به عنوان آزمایشگاه معتمد محیط زیست آزمایش های مربوط به طرح خوداظهاری را نیز انجام می دهد. این آزمایشگاه در مرکز رشد پردیس فنی و مهندسی شهید عباسپورِ دانشگاه شهید بهشتی واقع شده است. این شرکت در سال 98 به دلیل ارائه خدمات آزمایشگاهی و همین طور تصفیه آب و فاضلاب به عنوان فناور برتر دانشگاه شهید بهشتی انتخاب شد.
در این آزمایشگاه آب شرق تهران کلیه عناصر موجود در آب از جمله عناصر اصلی نیز آنالیز می شود. عناصر اصلی ( یا همان فلزات اصلی) آب عبارت اند از: کلسیم، منیزیم، سدیم و پتاسیم. در اینجا به توضیح هر کدام از این عناصر، میزان آنها در آب های سطحی و زیرزمینی و همین طور تأثیر آنها پرداخته می شود.
کلسیم
کلسیم یک عنصر ضروری برای تمام موجودات زنده و از اجزاء اصلی صدف ها در بی مهرگان و استخوان ها در مهره داران آبزی است. بعد از بی کربنات، کلسیم دومین یون غالب در اکثر آب های سطحی و سومین یا چهارمین یون غالب در آب های زیرزمینی است. کلسیم یکی از عوامل اصلی سختی آب است. غلظت کلسیم در رودخانه ها به طور متوسط mg/L 15 و در آب های زیرزمینی از یک تا بیش از mg/L 500 متغیر است.
در صنایع، کلسیم از نظر جرم گذاری دارای اهمیت است زیرا رسوب کلسیم کربنات روی سطوح داخلی لوله های چدنی و فولادی مانع از خورندگی فلزی آنها می شود. لیکن جرم گذاری روی سطوح تبادلگرهای گرما و دیگ های بخار، اثر منفی روی انتقال حرارت دارد. غلظت زیاد کلسیم در آب، ارزش شستشویی آب در مصارف بهداشتی و صنعتی را می کاهد؛ زیرا مصرف صابون را افزایش داده و باعث جرم گذاری روی شیر آلات و واحدهای بهداشتی می شود.
هیچ گونه اثر بهداشتی خاصی از بابت حضور یا غیاب کلسیم در آب گزارش نشده و حتی مشاهده شده است که مصرف آب با غلظت کلسیم تا حد mg/L 1800 هم بدون ضرر است. لیکن به افراد مبتلا به سنگ کلیه و مثانه توصیه می شود که از مصرف آب حاوی کلسیم و منیزیم زیاد خودداری کنند. اکثر استانداردهای آب آشامیدنی هنوز حداکثر غلظت مطلوب یا مجاز کلسیم را تعیین نکرده اند.
منیزیم
منیزیم در بسیاری از ترکیبات آلی فلزدار و مواد آلی یافت می شود. منیزیم یک عنصر ضروری برای تمام موجودات زنده است. گونه غالب منیزیم در آب های طبیعی، یون Mg2+ است. غلظت های منیزیم در آب های شیرین از یک تا بیش از mg/L 100، بسته به نوع سنگ های موجود در حوضۀ آبریز، متفاوت اند، غلظت منیزیم در رودخانه ها به طور متوسط mg/L 4 و در آب های زیرزمینی بیش از mg/L 5 است. متوسط غلظت منیزیم در آب دریاها mg/L 1350 است.
بعضی از نمک های منیزیم، همچون سیلیکات ها و فسفات های منیزم، در دما و فشار بالای دیگ های بخار، ممکن است شکسته شده و جرم گذاری کنند. هر چند برخی از نمک های منیزیم سمی اند، ولی غلظت های متداول منیزیم در آب های شیرین، معمولاً برای انسان سمی نیستند. غظت منیزیم بیش از mg/L 125، اثر ملین کنندگی و مسهلی روی انسان دارد. برخی از استانداردهای آب آشامیدنی، هنوز حداکثر غلظت مطلوب و یا مجاز را برای منیزیم پیشنهاد نکرده اند؛ لیکن استاندارد آب آشامیدنی ایران، حداکثر غلظت مجاز منیزیم را mg/L 150 تعیین کرده است.
سدیم
سدیم یک عنصر اساسی برای انسان و حیوانات است. تمام آب های طبیعی حاوی سدیم است؛ زیرا نمک های سدیم، بسیار حل پذیرند. حضور سدیم در آب عمدتاً به صورت یون آزاد Na+ است. افزایش غلظت سدیم در آب سطحی ممکن است ناشی از پساب های شهری و صنعتی و کاربرد نمک در جاده ها برای ذوب یخ و برف باشد. در مناطق ساحلی، نفوذ آب دریا منجر به افزایش غلظت سدیم در آب های زیرزمینی می شود. گردآب های اقیانوسی نیز سهم بسزایی در افزایش غلظت سدیم آب های سطحی نزدیک به مناطق ساحلی دارد. غلظت سدیم در آب های سطحی به شرایط زیرزمینی، تخلیه فاضلاب و پساب ها در آنها و مصرف نمک در جاده ها بستگی دارد و از یک تا بیش از mg/L 100000 (در شوراب) متغیر است. غلظت سدیم در بسیاری از آب های سطحی کمتر از mg/L 50 و در بسیار از آب های زیرزمینی بیش از mg/L 50 است. غلظت سدیم در آب رودخانه ها به طور متوسط mg/L 3/6 و در آب های زیرزمینی معمولاً بیش از mg/L 5 است. معمولاً، غلظت سدیم در آب های شیرین کمتر از mg/L 100 است.
نسبت یون سدیم به مجموع کاتیون ها، از نظر کشاورزی دارای اهمیت است؛ به طوری که با افزایش این نسبت، نفوذپذیری خاک کاهش می یابد. مصرف آب با غلظت سدیم زیاد برای افراد مبتلا به بیماری های قلبی و عروقی زیان آور است. پیشنهاد شده است که غلظت سدیم در آب جبرانی به دیگ های بخار فشار بالا، محدود به 2 تا mg/L باشد.
برخی از استانداردهای آب آشامیدنی، هنوز حداکثر مجاز غلظت سدیم را مشخص نکرده اند و برخی نیز فقط حداکثر مطلوب را تعیین کرده اند. استاندارد آب آشامیدنی سازمان بهداشت جهانی (WHO)، حد مطلوب mg/L 200 را از نظر طعم (نه از نظر بهداشتی) توصیه کرده است.
پتاسیم
پتاسیم یک عنصر ضروری برای گیاه و انسان است و در طبیعت به صورت عنصر آزاد یافت نمی شود. اکثر کانی های پتاسیم در آب حل پذیرند. چون سنگ های حاوی پتاسیم معمولاً در مقابل هوازدگی مقاوم اند، غلظت پتاسیم در آب های طبیعی نسبتاً کم است؛ لیکن چون نمک های پتاسیم به طور گسترده در صنعت و در کودهای کشاورزی مصرف می شوند، از طریق تخلیه پساب های صنعتی و رواناب های کشاورزی نیز پتاسیم وارد آب های شیرین می شود. متداول ترین گونه پتاسیم در آب، یون K+ است. غلظت پتاسیم در رودخانه ها به طور متوسط mg/L 2.3 و در آب های زیرزمینی از 0.5 تا mg/L 10 متغیر است. هر چند غلظت پتاسیم در آب های طبیعی معمولاً کمتر از mg/L 10 است، ولی در چشمه های آب گرم تا mg/L 100 و در شوراب ها تا mg/L 25000 نیز مشاهده شده است. اکثر استانداردهای آب آشامیدنی هنوز حداکثر غلظت مطلوب یا مجاز برای پتاسیم تعیین نکرده اند؛ لیکن استاندارد اتحادیه اروپا، حداکثر غلظت مجاز پتاسیم را mg/L 12 تعیین کرده است.
