اکسیژن خواهی بیولوژیکی
اکسیژن خواهی بیولوژیکی
غلظت اکسیژن خواهی بیولوژیکی در اکثر فاضلاب ها بیشتر از غلظت اکسیژن محلول(DO) موجود در هوای اشباع شده موجود در نمونه می باشد. (قبل از مطالعه این مطلب، نوشته اکسیژن مورد نیاز بیولوژیکی یا BOD مطالعه شود) بنابراین لازم است قبل از شروع به انکوباسیون نمونه ، نمون رقیق کنیم تا میزان اکسیژن خواهی نمونه یه اندازه مشخصی تنظیم گردد. به این دلیل که رشد باکتریایی نیازمند مواد مواد مغذی مانند نیتروزن، فسفر و ردیابی فلزات می باشد. این موارد باید به آب رقیق کننده اضافه شود و همچنین به همراه یک بافر که میزان پی اچ را در اندازه مطلوب برای رشد باکتریایی تنظیم کند.
تثبیت کامل نمونه ممکن است به دوره زمانی رشد زیادی بمنظور تمرین و تکرار نیاز داشته باشد. بنابراین ۵ روز بعنوان دوره زمانی استاندارد قابل پذیرش است. اگر آبی که برای رقیق سازی به نمونه اضافه می شود،کیفیت پایینی داشته باشد،اکسیژن خواهی بیولوژیکی خود نمونه آب رقیق ساز مورد استفاده بعنوان BOD نمونه اصلی خوانده خواهد شد.این تاثیر بر میزان اکسیژن خواهی بیولوژیکی در واقع تاثیری است که آب رقیق کننده برای آزمون BOD بر جا می گذارد. در متد شماره 5210B و 5210C استاندارد متد برای آزمون های آب و فاضلاب ، خصوصیات آب رقیق سازی و آب رقیق سازی شاهد ذکر گردیده است.
غلظت مورد نظر آب ها ، بیشتر به این خاطر مد نظر است که برای کیفیت آنها در میزان اکسیژنی که از ترکیبات آلی شناخته شده مانند گلوکز و گلوتامین اسید مصرف می شود ، چک می شود.
منابع آب های رقیق کننده محدود نیستند و می توانند آب مقطر یا آب های تقطیر شده ای که عاری از هرگونه مواد آلی زیست تجزیه پذیر و … مانند کلراید یا فلزات سنگین باشند. آب های مقطر ممکن است دارای آمونیاک و مواد آلی فرار باشند چرا که معمولا در تماس با بستر رزینی هستند که پوشیده از مواد آلی است.
