استانداردهای جهانی آب آشامیدنی

از مهم ترین استانداردهای جهانی آب آشامیدنی می توان به  استاندارد epa آب آشامیدنی و استاندارد های آب آشامیدنی اتحادیه اروپا و سازمان بهداشت جهانی و استانداردهای آب آشامیدنی کشور استرالیا اشاره کرد که بعنوان منابع استاندارد داخلی ایران نیز برای آب آشامیدنی نیز مورد استفاده قرار می گیرند. برای کشور هایکه فاقد استاندارد آب شرب می باشند، سازمان بهداشت جهانی استاندارد هایی را در این زمنیه تدوین کرده است.مثلا در کشور چین استاندارد های آب آشامیدنی در سال ۲۰۰۲ توسط سازمان حفاظت محیط زیست چین تدوین گردیده است.

به طور کلی برای نمونه آب  آشامیدنی پارامتر هایی که بمنظور تعیین کیفیت آب مورد نظر است تقریبا در تمامی کشور های یکسان می باشد اما بحث و مجادله نظر بیشتر مربوط به مقادیر پارامتر های مختلف در کشور های مختلف می باشد. به طور مثل طبق استاندارد شماره ۱۰۵۳ سازمان ملی استاندارد ایران حداکثر مقدار مجاز آرسنیک در آب آشامیدنی باید ۱۰ ppb باشد ولی حداکثر مقدار مجاز آرسنیک در آب آِشامیدنی کشور چین 50 ppb می باشد. این درحالی است که استاندارد epa آب آشامیدنی و استاندارد آب آِشامیدنی اتحادیه اروپا مقدار حداکثر 10 ppb را برای آب  آشامیدنی را نظر گرفته اند.

مقایسه استانداردهای جهانی آب آشامیدنی

در جدول زیر مقایسه ای بین تعدادی از پارامتر های استاندارد های جهانی آب آشامیدنی شامل استاندارد epa آب آشامیدنی، استاندارد های آب سازمان بهداشت جهانی ، استاندارد های آب اتحادیه اروپا و استاندارد شماره ۱۰۵۳  ایران بیان می گردد. البته قابل ذکر است که روش های انجام آزمایش های آب در تمامی این استاندارد ها باید یکسان بوده و بر اساس استاندارد متد standard methods for the examination of water and wastewater می باشد که وابسته به سازمان بهداشت جهانی می باشد. به طور کلی برای تعیین کیفیت آب آشامیدنی ، باید کاتیون ها و آنیون های موجود در ترکیبات آب آنالیز شده که این پارامتر ها شامل : نیترات، نیتریت آمونیاک، سدیم،پتاسیم، کلسیم، منیزیوم، سختی کل، کلراید، فلوراید، سولفات، فسفات، آهن، کروم، مس، منگنز، سرب، روی، آرسنیک، جیوه و ترکیبات هیدروکربن های آب مورد آنالیز قرار بگیرند.