حفاظت از منابع آب

به طور کلی حفاظت از منابع آب با هدف كند كردن، مهار كردن و يا عكس كردن روند نزول كيفيت منابع آب و هدايت فعاليت هاي آلوده كننده به مناسب ترين منطقه (از لحاظ زمين شناسي) كه ريسك آلـودگي آب هـاي زیر زمينـي بـه حداقل برسد. تهيه روش براي بازديد و بررسی ساخت و سازهاي جديد (صنعتي ، معدن ، شـهر و روسـتايي)جهـت مشـاهده اثـرا احتمالي آنها روي منابع آب و توصيه در جهت استفاده از روشهاي پيپشرفته حفاظت کيفي آب مانند تهيه نقشـه هـاي آسـيب پـذيري آب زيرزمينـي يـا مناطق حفاظت شده آب زيرزمینی. 

اصول حفاظت از منابع آب

1. تمام سيستم هاي آب زيرزميني بايد به گونه اي مديريت شوند كه حساس تـرين و مفيـدترين نـوع كـاربر اجـرا شـود. هنگامي كه نوع كاربري آب زيرزميني مشخص شد همه افراد موظف به حفاظت آن بر مبناي دستورالعمل هاي مربـوط هسـتند. ايـن موضوع بايد توسط همگان درك شود كه هيچكس حق آلوده كردن آبهايي زیرزميني را نداشته و به طور كل كاهش كيفيت آب بـه منظور تنزل نوع كاربري آن نیز غير قانونی است.
   زماني كه يك آبخوان از قبل آلوده شده است، اين طبقهبندي بايد به منظور پاكسازي ي ايا احيای آن به كار رود.
2. منابع آب شهري بايد در برابر آلودگی به طور ويژه اي حفاظت شوند.حفاظت انواع چاه هاي آب مورد استفاده در شهرها
   از اهميت ويژه اي برخوردار است. این چاه ها به روشهاي گوناگوني مي توانند آلوده شوند:
   -فعاليتهاي زميني كه با نواحي تخليه چاه ناسازگار است.
   -نشت آلودگي به داخل چاه يا اطراف آن
   -آلودگي بین سفره اي در نتيجه پمپاژ زياد و جابه جايي آب از سفره با كیفيت كم به سفره با كيفيت آب بهتر يكي از روشهاي توصيه شده جهت جلوگيري از آلودگي چاه ها روش ، استفاده از روش هاي جديد حفاظت از درب چاه مي باشد.
3. باید از آلودگي آبهاي زيرزميني پيشگيري شود تا در آينده نيازي بـه تصـفيه نباشـد. ايـن اصـل خـاطر نشـان مي سازد كه پس از آلوده شدن آبخوان راه حل ارزان و سريعي براي رفع آلودگي اين منابع وجود ندارد. در واقع در بسياري از موارد حالت برگشت به حالت اوليه امكانپذير نميباشد. گاهي اوقات حركت آب از نقطه آلودگي تا محل تخليه ممكن اسـت تـا صـدها سال به طول انجامد.
4. برای ساخت و سازهاي جديد، حجم و اندازه كار لازم براي حفاظت منابع آب زيرزميني بايد بـا خطراتـي كـه ايـن فعاليت ها براي منابع ايجاد خواهند كرد متناسب باشد. به عبارت ديگر نوع كاربري ايجاد شده و بزرگي آن بايد در نظر گرفته شـود، و
   متناسب با آن راهكارهاي حفاظتي ارائه شود. تعيين حدود میزان خطر ساز بودن كاربري هاي جديد به سه عامل بستگي دارد:
   -عامل تهدید
   -آسيب پذيري آبخوان
   -نوع كاربري و میزان ارزش آبخوان در منطقه مورد مطالعه
   عامل تهديد بايد ماهيت خطر را برای  آبخوان مشخص كند. مثلا سمي بودن، ميزان حجم عامـل تهديـد و يـا اثـرات مـوقتي يـا دايمي آن و همچنين پهنه جغرافیايی كه در آن پخش مي شود ، باید معلوم گردد.
   میزان آسيب پذيري نشان مي دهد تا چه حد آبخوان از لحاظ طبیعي آسيب پذير مي باشد كـه در مـواقعي بـا آسـي بپـذيري بـالاي آبخوان، شرايط بحران تر مي باشد.
5. بهره برداری آب زيرزميني مسوول مشكلات محيطي بالاي سطح زمين همچون نامتناسب بودن كيفيت آب زيرزمينـي
   با نوع نباتات و خاك منطقه خواهد بود. بسياري از سفره هاي زیرزميني داراي مواد معدني ، نمك، آلكالين و يا اسيد زیادي هستند كـه ممكن است براي گیاهان و خاك سطحي زراعي مضر باشد. استفاده كننده از این آب مسوول تمام خطرات ناشي از تداخل اين عوامل خواهد بود. 
6. : سيستم هاي زيست محيطي وابسته به آب هاي زیر زمینی نیاز به حفاظت دارند. حفاظت سيستمهاي زيست محيطي از اين جهت حائز اهمیت هستند كه
   -بعضي از گونه هاي نادر گياهي يا حيواني منطقه ممكن است آسيب پذير باشند.
   -بعضي از نواحي ممكن است طبق قوانين سازمان هاي ديگري مانند محيط زيست يا حيـات وحـش، منطقـه ممنوعـه بـه
   حساب بيايند.