سختي آب
سختي آب
به بخشي از مواد و فلزات محلول در آب گويند که ماهيت رسوبي دارند واز ترکیبات آهن، منگنز، استرانسيم، آلومينيوم و به خصوص کلسيم و منيزيم بوجود مي آيند که 4 مواد اول داراي نسبت بسيار کمتری در آب مي باشند. بنابراين براي تمام مقاصد عملي مي توان سختي آب را برابر با مجموع يونهاي کلسيم و منيزيم دانست.
البته در آبهاي طبيعي معمولاً غلظت کلسيم حدود 2 برابر منيزيم است در حالي که در آب دريا غلظت منيزيم حدود 5 برابر کلسیم مي باشد.
سختي موقت آب (سختي کربناتی):
در حقيقت املاح بي کربنات کلسیم و منيزيم است که در اثر حرارت دادن از حالت محلول به صورت غير محلول و در نتيجه به رسوب تبديل مي شود.
سختي دائم (سختی غير کربناتی):
املاح سولفات، گلراید، نيترات و غيره با کلسیم و منيزيم است که در اثر حرارت دادن رسوب نمي آند.
تمامي آبهاي طبيعي حاوي غلظتهاي مختلفي از نمكهاي محلول هستند آه اين نمكها در آب تفكيك شده و يونهاي باردار بوجود مي آورند. يونهاي داراي بار مثبت کاتیون و يونهاي داراي بار منفي آنيون ناميده مي شوند. واحد سختي در کشورهاي مختلف بصورت زير است.
فرانسه: هر واحد سختي برابر است با 10 گرم گربنات آلسيم در 100 ليتر آب ( 10
ميلي گرم در ليتر)
انگليس: برابر است با يك گرم کربنات 3 ميلي گرم در ليتر / کلسیم در 70 ليتر آب
مبادله کننده يوني(رزين ها) در سختی:
رزين هاي تعويض يوني ذرات جامدي هستند آه مي توانند يونهاي نامطلوب در محلول را با همان ميزان از يونهاي مطلوب مشابه جايگزين نمايد. رزينهاي مصنوعي از نوع سيليكات آلومينيوممي باشند.
و به رزينهاي معدني زئوليت گويند که در طبيعت بصورت سنگهايي يافت مي شود. اين مواد, يونهاي سختي آور آب (کلسيم و منيزيم) را حذف کرده و به جاي آن يون سديم آزاد مي کنند و از اين رو به زئوليتهاي سديمي مشهورند.
