نیترات در آب

از نظر علمي نیترات در آب محصول نهايي تثبيت هوازي تركيبات نيتروژن دار به عنوان پايدارترين تركيب اكسيژن دار آنها محسوب مي شود.  نیترات به مقدار زياد در آب محلول است. از نظر شيميايي اين تركيب واكنش پذير نبوده و تنها ميكروب ها قادر به احياي آن به نيتريت هستند. در آب هاي سطحي مقادير نتيرات اغلب كم (صفر تا 18 ميليگرم در ليتر) و به مراتب كمتر از آب هاي زيرزميني است. تخليه حجم انبوهي از فاضلاب ها و زهاب هاي كشاورزي و يا جاري شدن شيرآبه هاي زباله مهم ترين منبع ورود نتيرات به آب هاي سطحي محسوب می شود. گاهي غلظت نتيرات را در  آب هاي سطحي تا چندين برابر مقدار آن در آ بهاي زير زميني نيز افزايش مي دهند.

تأثير نيترات در بدن:

در مورد عوارض اين تركيب بر سلامت انسان مسائل مختلفي بيان مي شود. به گفته پزشكان نيترات براي انسان سمي نيست و به آساني در بدن جذب و از آن دفع مي شود اما عوارض سو ء نيترات در انسان تنها در نتيجه احياي آن به وسيله باكتريهاي دستگاه گوارش و تبديل آن به نيتريت روي مي دهد. پيدايش نيتريت به دو دليل اهميت دارد اول آنكه مي تواند هموگلوبين خون را اكسيده كرده و به متهوموگلوبين تبديل كند كه اين ماده عمل اكسيژن رساني به بدن را مختل مي كند و دوم اينكه نيتريت با بعضي آمين ها و آميدهاي بدن آميخته شده و باعث پيدايش نيتروزامين كه ماده اي سرطانزاست، مي شود.

استاندارد هاي موجود براي كنترل ميزان نيتروژن موجود در آب آشاميدني:

با توجه به جداول و نمودار هاي موجود در زمينه ي شاخص ها و استاندارد هاي عناصر و ذرات مختلف در آب نتايج زير به طور خلاصه و نمونه بيان مي شود :

• به عنوان حد مجاز استاندارد نیترات در كشور ايران براي آب قابل شرب عدد 50 ميلي گرم در ليتر است.
• به عنوان حد مجاز استاندارد نیتریت در كشور ايران براي آب قابل شرب عدد <1.5 ميلي گرم در ليتر است.
• به عنوان حد مجاز استاندارد آمونیاک در كشور ايران براي آب قابل شرب عدد <1.5 ميلي گرم در ليتر است.

روش های حذف نیترات و آمونیاک

فرآيندهاي زيستي اغلب مواقع مهمترين و مؤثرترين فناوري حذف امونیاک از اب و پساب شناخته مي شوند. از دلايل برتري روش هاي زيستي نسبت به ساير روش ها مي توان به هزينه ي عملياتي بالاتر، عملكرد ناهمگون و ناپايدار و مشكلات بهره برداري و نگه داري در روشهاي فيزيكي و شيميايي اشاره كرد. روش زيستي مرسوم نيتريفيكاسيون– دنيتريفيكاسيون نام دارد.اما روشهاي نوين ديگري نيز توسعه داده شد كه عمدتاً داراي بازدهي و عملكرد بالاتري مي باشند.