پاتوژن ها و انگل های نگران کننده در آب آشامیدنی

برآورد شده است که 1407 گونه پاتوژن های عفونت زای انسانی و 177 گونه پاتوژن نوظهور و دوباره ظهور وجود دارد. این پاتوژن ها شامل باکتری ها (538 گونه)، ویروس ها (208 گونه)، قارچ ها (317 گونه)، انگل های تک یاخته ای (57 گونه) و کرم ها (282 گونه) می باشند. عفونت زایی در میزبان های مستعد، ممکن است منجر به بیماری های آشکاری شود. پیشرفت بیماری به فاکتورهای متنوعی از جمله دوز عفونت زایی، حساسیت میزبان و فاکتورهای محیطی بستگی دارد. یک فاکتور مهم، حداقل دوز عفونت زایی بوده که به طور گسترده ای (تعداد کم ویروس یا اووسیت تا 10⁷  سلول باکتری) با نوع پاتوژن یا انگل تغییر می کند (جدول 1). اما برخی از ارگانیسم ها، پاتوژن های فرصت طلبی هستند که عمدتاً در افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف (از قبیل نوزادان، سالمندان، بیمارانی که شیمی درمانی ضد میکروبی شده اند، HIV و یا بیماران سرطانی) منجر به بیماری می شوند. حیوانات وحی و اهلی ممکن است به عنوان مخازنی برای بیماری های مختلف عمل کنند که از حیوانات به انسان ها منتقل می شود و به نام بیماری های حیوانی[1] شناخته می شوند. بعضی از بیماری های حیوانی عبارتند از هاری، بروسلوزیس، توبرکلوزیس، لپتوسپیروزیس و توکسوپلاسموزیس. همچنین آب، فاضلاب، مواد غذایی یا خاک می توانند به عنوان پناهگاه و مخازنی برای این عوامل عفونی عمل کنند.

جدول 1- حداقل دوز عفونت زایی تعدادی از پاتوژن ها و انگل ها

میکروارگانیسم ها و انگل های مختلفی به عنوان میکروارگانیسم های بومی عمل می کنند و بطور معمول در منابع تامین آب و آب خروجی از تصفیه خانه یافت می شوند. سه گروه از پاتوژن ها که مواجهه با آن ها عموماً از طریق محیط های آبی صورت می گیرد در زیر ارائه شده اند:

• پاتوژن های باکتریایی: برخی از برخی از این پاتوژن ها (از قبیل سالمونلا، شیگلا، ویبریوکلرا) باکتری های روده ای می باشند. سایر پاتوژن ها (از قبیل لژیونلا، مایکوباکتریوم آویوم، آئروموناس) باکتری های بومی آب می باشند.

• پاتوژن های ویروسی: در محیط های آبی منتشر می شوند اما قادر به تکثیر در بیرون از سلول های میزبان نیستند. معمولاً حداقل دوز عفونت زایی آن ها کمتر از پاتوژن های باکتریایی می باشد.
• انگل های تک یاخته ای: در محیط های آبی به شکل کیست یا اووسیت منتشر شده و مقاومت بالایی به اسنرس های محیطی و گندزدایی در تصفیه خانه های آب و فاضلاب دارند.

جدول 2 آلاینده های میکروبی قرار داده شده در لیست شماره سه آلاینده های منتخب سازمان محیط زیست آمریکا در سال 2008 را نشان می دهد ( http:/www.epa.gov/safewater/ccl/ccl3.html ).

جدول 2- لیست شماره سه آلاینده منتخب EPA

پاتوژن های باکتریایی

مدفوع انسان و حیوان، حاوی میلیون ها باکتری (بیش از 10⁷ در هر گرم از مدفوع) بوده که بسیاری از آنها متعلق به جنس هایی از قبیل باکتروئیدها[2]، بیفیدوباکتریوم[3]، کلستریدیوم و پرووتلا[4] می باشد. بعضی از باکتری های موجود در مدفوع بیماری زا بوده و می توانند از طریق آب یا سایر مسیرها به انسان منتقل شده و منجر به عفونت های روده ای از قبیل تب تیفوئید (حصبه) و یا وبا شوند. بطور خلاصه عوامل اصلی عفونت های باکتری هایی که می توانند به آب آشامیدنی وارد شوند، را مورد بحث و بررسی قرار می دهیم.

ویبریوکلرآ

ویبریوکلرآ، باکتری گرم منفی، کاما شکل و با یک تاژک قطبی، بی هوازی – اختیاری و متعلق به جمعیت میکروب آب بوده و عامل وبا، یک بیماری اندمیک (بومی) غالب در آسیا (از قبیل بنگلادش) و سایر قسمت های دنیا می باشد. این پاتوژن یک انتروتوکسین تولید می کند که منجر به اسهال خفیف یا شدید، استفراغ و از دست دادن بسیار سریع مایعات و الکترولیت های بدن می شود. در صورتی که بیمار درمان نشود در دوره نسبتاً کوتاهی منجر به مرگ خواهد شد. برآورد موارد وبا 3-5 میلیون بوده که بر اثر آن سالانه 100-120 هزار مرگ، اغلب در کشورهای در حال توسعه آسیایی، آفریقایی و آمریکای لاتین رخ می دهد. تقریبا 200 زیر گروه از ویبریوکلرآ شناخته شده و فقط زیرگروه O1 و O139 به عنوان عامل طغیان بیماری شناخته شده است. این پاتوژن عمدتاً از طریق غذا و آب آلوده منتقل می شود. برای شناسایی ویبریوکلرآ در آب آشامیدنی و غذای آلوده، از تکنیک های مولکولی یا ایمونولوژیک استفاده می شود. این پاتوژن در محیط های آبی، به جامدات و زئوپلانکتون هایی از قبیل سیانوباکتری ها و جلبک ها متصل شده و به حالت زنده اما غیر قابل کشت[5] در می آید.

سالمونلا

بیش از 2000 سروتیپ سالمونلا در محیط وجود دارد. برآورد شده است که هر ساله 2-4 میلیون عفونت سالمونلایی در ایالات متحده اتفاق می افتد. گونه های سالمونلا منجر به حصبه و شبه حصبه و التهاب دستگاه گوارش می شود. سالمونلا تیفی، عامل اتیولوژیک[6] تب تیفوئید، تولید اندوتوکسین کرده منجر به تب، حالت تهوع و اسهال به مدت 3-5 روز شده و در موارد شدید اگر با آنتی بیوتیک درمان نشود ممکن است کشنده باشد. سالمونلا از طریق غذای آلوده (از قبیل مرغ، شیر، تخم مرغ) یا آب آشامیدنی منتقل می شود. گونه های سالمونلای تیفوئیدی (از قبیل سالمونلا تیفی، سالمونلا پاراتیفی) توسط آب منتقل می شود، در صورتی که گونه های غیرتیفوئیدی (از قبیل سالمونلا تیفی موریوم) توسط تماس شخص به شخص و یا از طریق غذا منتقل می شود.

شیگلا

شیگلا، باکتری گرم منفی، میله ای، غیرمتحرک و عضوی از انتروباکتریاسه ها[7] می باشد. عامل اتیولوژیک اسهال خونی یا شیگلوزیس بوده که بر روی روده بزرگ تأثیر گذاشته و منجر به کرامپ، اسهال، تب و مدفوع خونی ناشی از التهاب و زخم مخاط روده می شود. شیگلا سالانه موجب بیش از 2 میلیون عفونت شیگلایی و حدود 600 هزار مرگ در سراسر جهان بویژه کشورهای در حال توسعه می شود. شیگلا شامل 4 گونه پاتوژن: شیگلا دیسانتری، شیگلا فلکسنری[8]، شیگلا بویدی[9] و شیگلا سونی[10] می باشد. سروتیپ 1 شیگلا دیسانتری، منجر به اسهال شدید شده و تولید یک سم قوی تحت عنوان سم شیگلا می کند. که می تواند منجر به سندروم اورمیک همولیتیک[11] شود که عامل نارسایی کلیه محسوب می شود. شیگلا از طریق تماس شخص به شخص و غذا (از قبیل سالادها و سبزیجات خام) و آب منتقل می شود. همان طور در جدول 1 نشان داده شده  است دوز عفونت زایی آن نسبتاً کم می باشد و می تواند به کمتر از 10ارگانیسم برسد. مواردی از شیگلوزیس در ارتباط با نوشیدن آب آشامیدنی در منازل، مدرسه و کشتی های مسافرتی ثبت شده است. این پاتوژن، مقاومت نسبتاً کمی در محیط داشته و اطلاعات کمی در مورد سرنوشت نهایی این پاتوژن در تصفیه خانه های آب وجود دارد.

اشرشیاکلی

اشرشیاکلی، باکتری گرم منفی، بی هوازی – اختیاری، در دستگاه گوارش انسان و حیوانات خون گرم کلنی تشکیل می دهد. در حالی که بسیاری از سویه های اشرشیاکلی خطرناک نیستند، برخی از اشرشیاکلی ها واگیر بوده و موجب اسهال و دیگر مشکلات مرتبط با سلامتی می شود. سروتیپ های اشرشیاکلی اسهال دهنده، به صورت زیر دسته بندی می شوند: انتروتوکسیکوژنیک[12]، انتروهموراژیک[13]، انتروپاتوژنیک[14]، انترواینواسیو[15] و انترواگریگیتیو[16]. تکنیک های مولکولی (پراب اسید نوکلئیک و واکنش زنجیره ای پلیمراز[17]) به تشخیص گونه های اسهال دهنده و غیراسهالی اشرشیاکلی کمک می کند.

اشرشیاکلی O157:H7 انتروهمورژیک، سموم 1 و 2 شبه شیگالی[18] را تولید کرده و به ترتیب توسط ژن های stx₁ و stx₂ کدگذاری می شود. دوز عفونت زایی این پاتوژن نسبتاً پایین (کمتر از 100 ارگانیسم) بوده و عامل اسهال خونی خصوصاً در کودکان و سالمندان می باشد. در صورتیکه عفونت های ناشی از این اشرشیاکلی درمان نشود منجر به سندرم همولیتیک اورمیک شود که باعث نارسایی کلیه در کودکان با 3-5 درصد مرگ می شود. اشرشیاکلی O157:H7 عامل عفونی چندین طغیان از طریق آب می باشد که برخی از آنها در جدول 3 نشان داده شده است. جدی ترین طغیان مرتبط با نوشیدن آب در شهر کابل در ایالت میسوری (243 عفونت، 4 مرگ)، شهر والکرتو در کانادا (2300 عفونت، 7 مرگ) و نیویورک (775 عفونت، 2 مرگ) مشاهده شده است.

جدول 3- گزارش طغیان بیماری اسهالی انتروهموراژیک منتقله با آب توسط گونه های اشرشیاکلی

اشرشیاکلی O157:H7 در نمونه های محیطی، با استفاده از تکنیک های کشت محور، روش های ایمونولوژیک یا روش های مولکولی از قبیل پروتکل های چندگانه ی واکنش های زنجیره ای پلیمراز بر اساس تعیین شش ژن واگیر مهم (از قبیل flice ، rfbE ، eae ، stxl و  hlyA ) شناسایی شده است. دیگر اشرشیاکلی تولید کننده شم شیگا، سویه ی O104:H4 می باشد. این اشرشیاکلی عامل اپیدمی سال 2011 آلمان به علت مصرف جوانه خام بوده است.

یرسینیا

یرسینیا انتروکولیتیکا، باکتری میله ای گرم مثبت، مسئول اسهال و استفراغ حاد همراه با هجوم یک باکتری به بافت روده باریک می باشد که هجوم این باکتری باعث زخم بخش انتهایی روده باریک می شود. طغیان یرسینیوزیس از طریق غذا (از قبیل شیر، پنیر، سویا، گوشت و محصولات گوشتی) ثبت شده است. نقش آب در انتقال این پاتوژن نامشخص می باشد. اما شواهدی وجود دارد که نشان می دهد این پاتوژن عامل گاستروانتریت منتقله از طریق آب بوده است. این پاتوژن در پساب فاضلاب، آب رودخانه و آب آشامیدنی شناسایی شده است. با این حال از آنجایی که بسیاری از گونه های یرسینیای مشاهده شده در آب آشامیدنی غیربیماری زا هستند، احتمالاً انتقال یرسینیاهای بیماری زا از طریق زائدات حیوانی و انسانی صورت می گیرد.

کامپیلوباکتر

کامپیلوباکتر (از قبیل کامپیلوباکتر ججوونی، کامپیلوباکتر فتوس) پاتوژن باکتریایی گرم منفی، مقاوم به حرارت (در دمای زیر 30 درجه رشد نمی کند) که منجر به عفونت در انسان و حیوان می شود. این پاتوژن به شدت عفونت زا بوده و دوز عفونت زایی آن نسبتاً پایین، تقریباً 500-1000 ارگانیسم می باشد. مخازن حیوانی این پاتوژن، مرغ، پرندگان وحشی و گاو می باشد. انتقال آن به انسان از طریق مصرف شیر خام، مرغ نپخته (خام) یا آب آشامیدنی صورت می گیرد. این پاتوژن علت اصلی عفونت های منتقله از غذا و عامل گاستروانتریت (تب، حالت تهوع، دردهای شکمی، اسهال، استفراغ) در کشورهای توسعه یافته ذکر شده است. ممکن است بعضی افراد عفونی شده توسط این باکتری به سندرم گیلان باره، یک بیماری مفصلی و فلج حاد یا سندرم رایتر بوده که به علت عفونت های باکتریایی و ویروسی بوجود می آید و منجر به فلج موضعی چندین دسته از عضلات می شود، دچار شوند. کامپیلوباکتر هیچگونه ارتباطی را با شاخص های باکتریایی متداول نشان نداده است و یا ارتباط کمی را نشان داده است. کامپیلوباکتر در محیط رشد نمی کند اما ممکن است در محیط های آبی در حالت زنده اما غیرقابل کشت باقی بماند.

آرکوباکتر

آرکوباکتر، عمدتاً آرکوباکتر بوتزلری، پاتوژن باکتریایی و شبیه به کامپیلوباکتر بوده که منجر به گاستروانتریت در انسان و حیوانات می شود. 17 گونه آرکوباکتر وجود دارد (آرکوباکتر بوتزلری، آرکوباکتر کریاروفیلوس، آرکوباکتر اسکیرووی) که عمدتاً برخی از آن ها را با اسهال انسانی مرتبط دانسته اند. آرکوباکتر خصوصیات بالینی و میکروبیولوژیک متعددی مشابه با کامپیلوباکترججوونی از خود نشان می دهد. با این حال آرکوباکتر عمدتاً منجر به اسهال مداوم و آبکی می شود موارد اسهال خونی ناشی از آن کمتر می باشد. آرکوباکتر، توسط آب و غذا (عمدتاً از طریق گوشت آلوده) منتقل می شود. آرکوباکتر از طریق پلیت گذاری با محیط کشت های غنی شده و یا از طریق آزمایشات واکنش زنجیره ای پلیمراز تشخیص داده می شود.

لژیونلا پنوموفیلا

این پاتوژن باکتریایی، عامل بیماری لژیونلوزیس، نوعی پنومونیای حاد می شود که به علت توانایی تکثیر لژیونلا درون ماکروفاژهای کیسه های هوایی (آلوئل ها)، منجر به مرگ و میر بالایی می شود. این بیماری اولین بار در سال 1976 در فیلادلفیا گزارش شد. سالانه هزاران مورد از این بیماری در ایالات متحده و سایر قسمت های جهان گزارش می شود. تعداد موارد لژیونلوزیس از سال 2003 تا 2007 در فرانسه، 1044-1527 گزارش شده است (http:/www.invs.sante.fr/surveillance/legionellose). بیماری به شکل پنومونیای حاد با علائمی شامل درد عضلانی، تب و لرز، سرفه، درد قفسه سینه و شکم و اسهال می باشد. طغیان بسیاری از لژیونلوزیس های بیمارستانی (یعنی ایجاد شده در بیمارستان) در مراکز خدمات بهداشتی – درمانی اتفاق می افتد که علت آن سیستم توزیع آب آشامیدنی یا بعضی اوقات سیستم های خنک کننده این مراکز عنوان شده است، زیرا این تجهیزات منبعی برای پاتوژن های لژیونلا پنوموفیلا به حساب می آید. با این حال، هایپرکلریناسیون (2-10 میلی گرم در لیتر کلر آزاد باقی مانده) قادر به کنترل این پاتوژن می باشد. مخزن این پاتوژن محیط های آبی و خاکی (از قبیل خاک گلدان) می باشد. فاکتورهای اصلی اثرگذار بر روی بقا و رشد لژیونلا در محیط های آبی طبیعی و مهندسی شده (از قبیل مخازن آب گرم)، شامل درجه حرارت محیط، نوع و غلظت ماده گندزدا، حضور نوترینت ها و نقش محافظتی تک یاخته های میزبان می باشد.

این ارگانیسم، عمدتاً توسط آئروسل قطرات آب آلوده، بیوفیلم های آلوده درون آب و خاک ها منتقل می شود. طغیان می تواند به دنبال مواجه با آئروسل های لژیونلا پنوموفیلا در برج های خنک کننده، مرطوب کننده ها، دوش های حمام، چشمه های آب گرم، شیر آب گرم، سیستم تهویه مطبوع، تجهیزات دندان پزشکی، جکوزی ها، میست ماشین آلات بخش تولید فروشگاه های مواد غذایی و یا تولید مکانیکی آئروسل ناشی از ذرات خاک در طول فرآیند باغبانی صورت گیرد. یک مدل نظری مواجهه، استنشاق آئروسل های لژیونلای تولیدی توسط دوش های حمام را توصیف می کند که در شکل 1 نشان داده شده است. بین سال های 2001 تا 2006 در ایالات متحده، 29 درصد طغیان بیماری ناشی از لژیونلا گزارش شده است. اگرچه لژیونلا پنوموفیلا، در سیستم آب آشامیدنی شناسایی شده است اما هیچگونه طغیانی ناشی از آشامیدن آب آلوده به این پاتوژن ثبت نشده است. رشد لژیونلا پنوموفیلا در محیط های آبی (از قبیل دریاچه، رودخانه، دریا) و سیستم های آبی مهندسی شده (مخازن آب گرم)، در ارتباط با حضور سایر باکتری ها، آمیب ها (آکانتامبا، نگلریا، هارتمانلا، Echinamoeba ، Vahlkampfia) و مژه داران (از قبیل تتراهیمنا) می باشد. به عنوان مثال به دنبال خوردن لژیونلا توسط مژه دار تتراهیمنا، لژیونلا به شکل گلوله هایی درون ایم مژه دار درآمده که این پدیده به بقا و انتقال این پاتوژن های باکتریایی کمک می کند. رشد درون سلولی لژیونلا در داخل تک یاخته ها، موجب حفاظت این میکروارگانیسم در برابر عوامل گندزدا و سایر فاکتورها از قبیل pH پایین و دمای بالا میشود. بنابراین، باید نقش تک یاخته ها در استراتژی کنترل لژیونلا پنوموفیلا مورد توجه قرار گیرد. اقدامات لازم برای کنترل لژیونلا در سیستم های توزیع آب شامل تصفیه حرارتی در درجه حرارت 70 درجه سانتی گراد به مدت 30 دقیقه (با این حال، ممکن است لژیونلا پس از تصفیه مداوم حرارتی نسبت به حرارت مقاوم شود)، تصفیه با استفاده از مس و نقره، هایپرکلریناسیون با استفاده از کلر با غلظت بیش از 50 میلی گرم در لیتر، مونوکلرآمین و استفاده از دی اکسید کلر می باشد.

شکل 1- شماتیک مواجهه با لژیونلا پنوموفیلای موجود در سیستم لوله کشی ساختمان از طریق تنفس آئروسل های تولیدی ناشی از دوش حمام. A) ابتدا لژیونلا درون بیوفیلم های موجود در لوله های ساختمان توسط تشکیل کلنی در بیوفیلم ها یا زندگی در بدن یک میزبان چندین برابر می شود.  B) لژیونلا در طول دوش گرفتن از بیوفیلم جدا می شود.  C) به دوش حمام منتقل شده و به شکل آئروسل در می آید.  D) نهایتاً آئروسل های لژیونلا استنشاق می شوند.  E) بخشی از دوز تنفس شده در آلوئل های ریه (کیسه های هوایی یا بخش انتهایی ریه) ته نشین می شود.

پاتوژن های باکتریای فرصت طلب

پاتوژن های باکتریایی فرصت طلب شامل باکتری های هترورتروف از قبیل سودوموناس، آئروموناس، کلبسیلا، فلاووباکتریوم، انتروباکتر، سیتروباکتر، سراتیا، اسینتوباکتر، پروتئوس، پروویدنسیا، موراکسلا، میکروکوکوس، باسیلوس و مایکوباکتریاهای غیرسلی می باشد. از نگرانی های عمده حضور اسینتوباکتر بومانی می باشد که حدود 80 درصد از عفونت های بیمارستانی ناشی از این پاتوژن می باشد. این پاتوژن فرصت طلب، بواسطه تماس با سطوح تجهیزات بیمارستانی آلوده منتقل می شود و به همه آنتی بیوتیک ها به جز یک مورد (کولیستین که همچنین به نام پلی میکسین E شناخته می شود) مقاوم می باشد. اخیراً طغیان این پاتوژن در بخش سوختگی بیمارستان شاندز شهر گینسویل در ایالت فلوریدا گزارش شده است. پاتوژن های باکتریایی فرصت طلب در لوله های توزیع آب آشامیدنی و آب خروجی از تصفیه خانه ها یافت می شوند. و اغلب برای سلامتی سالمندان، نوزادان تازه متولد شده، بیماران و افرادا دارای نقص ایمنی نگران کننده هستند. شکل 2 حضور پاتوژن های باکتریایی فرصت طلب از قبیل لژیونلا پنوموفیلا و سودوموناس آئروژینوزا را در نمونه های آب آشامیدنی فاقد کلر هشت تصفیه خانه آب در هلند گزارش می کند.

شکل 2- درصد نمونه های مثبت لژیونلا پنوموفیلا و سودوموناس آئروژینوزای آب آشامیدنی سیستم توزیع هشت تصفیه خانه آب مختلف که در زمستان (W) و تابستان (S) نمونه برداری شده است (منظور از SW و GS تصفیه خانه هایی است که به ترتیب از آب سطحی و آب زیرزمینی استفاده کرده اند).

در میان پاتوژن های فرصت طلب باکتریایی، مایکوباکتریاهای غیرسلی یک زیر گروه مهم می باشد، زیرا باعث بیماری های ریوی در سراسر جهان می شود. برآورد شده است طغیان این پاتوژن در ایالات متحده، 30-60 مورد در هر 10⁵ نفر می باشد. غالباً مایکوباکتریاهای غیرسلی شناسایی شده است که ترکیبی از مایکوباکتریاهای غیرسلی شناسایی شده است که ترکیبی از مایکوباکتریوم آویوم و مایکوباکتریوم آویوم پاراتوبرکلوزیس می باشد. مایکوباکتریوم آویوم (از قبیل مایکوباکتریوم آویوم و مایکوباکتریوم آویوم درون سلولی[19]) حدود 80 درصد از موارد بیماری ریوی را موجب می شود، و مایکوباکتریوم آویوم پاراتوبر کلوریس موجب عفونت در انسان و حیوان می شود.

مایکوباکتریاهای غیرسلی، در آب آشامیدنی و بیوفیلم های خطوط توزیع شناسایی شده است. این میکروارگانیسم ها، همچنین ممکن است مخازن آب گرم، سردوش ها (مایکوباکتریوم موکوجنیکوم[20])، تجهیزات پزشکی، خطوط آب یونیت های دندان پزشکی، جکوزی ها، هوای داخل استخرهای شنا، خاک و بیوآئروسل ها را آلوده کنند. اخیراً در یک مطالعه بر روی سیستم آب آشامیدنی یک بیمارستان، مایکوباکتریوم ها (مایکوباکتریوم گوردونا[21]، مایکوباکتریوم پرگرینوم[22]، مایکوباکتریوم چلونه[23]، مایکوباکتریوم موکوجنیکوم، مایکوباکتریوم آویوم) هم از آب و هم از بیوفیلم های چندین نقطه (از قبیل سردوش ها و زهکش های حمام، سینک و زهکش های آن، پخش کننده آب شیر) از سیستم توزیع آب بیمارستان جداسازی شده اند. به علت ماهیت آب گریزی و مومی دیواره سلولی مایکوباکتریوم ها، با تبدیل آن ها به آئروسل، راه اصلی انتقال آن ها مسیرهای هوایی می باشد. سردوش ها منجر به انتشار آئروسل های میکروارگانیسم ها (به عنوان مثال لژیونلا، مایکوباکتریوم) می شوند. مواجهه با آئروسل های این باکتری ها عامل ذات الریه بوجود آمده در اجتماع می باشد. همچنین دیواره سلولی آب گریز موجب مقاومت مایکوباکتری ها به مواد گندزدا و آنتی بیوتیک ها می شود که این ویژگی توانایی رشد مایکوباکتریاها را درون آمیب های آزاد زی فراهم می کند و این آمیب ها به عنوان مخازنی برای مایکوباکتریاها عمل کرده و مسیری برای انتقال مایکوباکتریاها به حساب می آیند. مایکوباکتریاهای غیرسلی در لیست آلاینده های آب آشامیدنی سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا قرار دارد.

هلیکوباکتر پیلوری

یک عامل باکتریایی است که که در لیست آلاینده های آب آشامیدنی سازمان حفاظت از محیط زیست آمریکا قرار دارد. گرم منفی، مارپیچی شکل، عامل زخم های گوارشی، سرطان های معده و غده های لنفاوی و آدنوکارسینوما می باشد. این باکتری همچنین با افزایش کم خونی ناشی از فقر آهن در بیماران عفونی شده با هیکوباکتر مرتبط است. سالانه میلیون ها مورد زخم معده در ایالات متحده گزارش می شوند که برخی از بیماران به دنبال عمل جراحی جان خود را از دست می دهند. آنتی بیوتیک هایی از قبیل مترونیدازول[24] ، تتراسایکلین[25]، آموکسی سیلین[26]، کلاریترومایسین[27] و آزیترومایسین[28] برای درمان عفونت های ناشی هلیکوباکتر پیلوری استفاده می شوند. هلیکوباکتر پیلوری ممکن است هم انسان و هم حیوان را آلوده کند، عمدتاً توسط شخص به شخص منتقل می شوند و به صورت بالقوه می تواند توسط آب و غذا نیز منتقل شوند. هلیکوباکتر پیلوری با استفاده از روش های کشت محور و همچنین روش های ایمونولوژیکی، اتورادیوگرافیو مولکولی در نمونه های آب زیرزمینی و سطحی شناسایی شده است. حضور هلیکوباکتر پیلوری در آب آشامیدنی و بیوفیلم های سیستم توزیع آب شهری گزارش شده است که ممکن است به حالت زنده اما غیرقابل کشت تغییر حالت دهد. به مطالعات بیشتری برای درک بهتر انتقال این باکتری توسط آب نیاز می باشد.

لپیوسپیرا

اسپیروکت هوازی کوچکی است که می تواند از طریق خراش پوستی یا از طریق غشای مخاط بینی، دهان و چشم به میزبان وارد شود. مشخص شده است لپیوسپیروزیس توسط انتشار این پاتوژن به خون بیمار و متعاقب آن عفونت کلیه و سیستم عصبی مرکزی بوجود می آید. همچنین لپیوسپیروزیس می تواند باعث خونریزی ریوی شود که می تواند برای بیماران عفونی کشنده باشد. این بیماری می تواند از طریق تماس مستقیم با حیوان آلوده (از قبیل جوندگان، حیوانات خانگی و حیوانات وحشی) یا از طریق تماس با آب های آلوده با ادرار (از قبیل دستشویی) منتقل شود. این بیماری حیوانی ممکن است باعث ایجاد بیماری در کارگران شبکه های جمع آوری فاضلاب شود. خلاصه ای از بیماری های عمده منتقله توسط آب در جدول 4 نشان داده شده است.

جدول 4- بیماری های باکتریایی عمده منتقله توسط آب

منبع: 

کتاب NOITUBIRTSID DNA NOITCUDORP RETAW GNIKNIRD FO YGOLOIBORCIM

1-Rhinovirus

 2 – Bacteroides

3 –  Bifidobacterium

4- Prevotella

5- viable but nonculturable

6- etiologic

7-Enterobacteriaceae

8- S.flexneri

9- S.boydii

10- S.sonnei

11- hemolytic uremic syndrome (HUS)

12- entrotoxicogenic (ETEC)

13- entrohemorrhagic (EHEC)

14- Enteropathogenic

15- Enteroinvasive (EIEC)

16- Emteroaggregative (EAGGEC)

17- polymerase chain reaction (PCR)

18- shiga-like toxins

[19] Mycobacterium intracelluare

[20] Mycobacterium mucogenicum

[21] Mycobacterium gordinae

[22] M.peregrinum

[23] M. chelonae

[24] Metronidazole

[25] Tetracycillin

[26] Amoxicillin

[27] Clarithromycin

[28] Azithromycin

برچسب ها : آزمایش آب, آزمایش شیمیایی آب, آزمایش میکروبی آب, آزمایشگاه آب آشامیدنی, آزمایشگاه میکروبی آب, باکتری اشرشیا کلی, توتال کلی فرم